Βιβλίο-Προτάσεις Φεβρουαρίου
Με την σημερινή ανάρτηση ξαναπιάνω μια σειρά αναρτήσεων που έχω παραμελήσει εδώ και πάρα πολύ καιρό και είναι οι βιβλιοπροτάσεις του μήνα, βιβλιοπροτάσεις παιδικών βιβλίων για την ακρίβεια.
Η βιβλιοθήκη μας έχει πολλά βιβλία και εμείς διαβάζουμε σε καθημερινή βάση, γι' αυτό προσπαθώ όσο πιο συχνά γίνεται να ανανεώνω τους τίτλους μας.
Με την φετινή συμμετοχή μας στο #kidsreadathon2019, η αναζήτηση βιβλίων και η ανάγνωση αυτών γίνεται πρόκληση. Αν δεν ξέρετε τι είναι το #kidsreadathon, βρείτε όλες τις λεπτομέρειες εδώ.
Το πρώτο βιβλίο που σας προτείνω είναι "Οι πρώτες μου ιστορίες για αγόρια" από τις εκδόσεις Ψυχογιός.
Ένα κλασσικό και αγαπημένο βιβλίο του Νικόλα, από τα πρώτα που είχαμε πάρει όταν κάναμε την μετάβαση από τις σκληρές σελίδες σε αυτά για μεγαλύτερα παιδάκια.
Η προτεινόμενη ηλικία είναι 3+ αλλά πιστεύω πως μπορεί να διαβαστεί και σε μικρότερα παιδιά.
Η προτεινόμενη ηλικία είναι 3+ αλλά πιστεύω πως μπορεί να διαβαστεί και σε μικρότερα παιδιά.
Η ταλαιπωρία του βιβλίου από τις πολλές αναγνώσεις φαίνεται, αλλά συχνά πυκνά επιστρέφουμε σε αυτό, επιλέγοντας κάποιες απο τις 15 ιστορίες του.
Όλοι οι ήρωες των ιστοριών είναι μικρά αγόρια, όπου ο καθένας μέσα σε λίγες σελίδες με μικρά κείμενα και πλούσια εικονογράφηση μας ξετυλίγει την δική του περιπέτεια.
Την μια ο Πέτρος που θέλει να γίνει μέγας εξερευνητής και μπλέκει με λογιών ζουζούνια, την άλλη ο Σπύρος που δύσκολα βρίσκει κάτι να του αρέσει αλλά και ο Ντίνος που έχει φανταστικό φίλο, ένα θεόρατο γαλάζιο τέρας.
Μέσα στις 15 αυτές ιστορίες παρουσιάζονται καταστάσεις με τις οποίες τα μικρά παιδιά έρχονται καθημερινά αντιμέτωπα, όπως είναι οι αδελφικές σχέσεις (που δεν είναι πάντα εύκολες), οι διάφορες φοβίες που γεννιούνται που και που αλλά και οι τρυφερές σχέσεις όπως αυτές με την μαμά, τον μπαμπά, τους φίλους.
Σίγουρα όσο θα διαβάζετε τις περιπέτειες των μικρών πρωταγωνιστών, θα βρείτε σημεία που θα ταυτίζονται με τον δικό σας μικρό πρωταγωνιστή όπως είναι οι σκανταλιές, τα παιχνίδια, τα πειράγματα.
Το δεύτερο βιβλίο που σας προτείνω είναι "Το κουνελάκι άκουγε" της Cori Doerrfeld και των εκδόσεων διόπτρα.
Ο πρωταγωνιστής της ιστορίας είναι ο μικρός Άλκης, ο οποίος απόφάσισε να φτιάξει με τα τουβλάκια του έναν πύργο...αυτός όμως γκρεμίστηκε και ο Άλκης στεναχωρήθηκε πολύ.
Τότε άρχισαν να εμφανίζονται με την σειρά διάφορα ζώα, προτείνωντάς του λύσεις για να νιώσει καλύτερα.
Η κότα του πρότεινε να το συζητήσουν, ο αρκούδος του πρότεινε να φωνάξουν, το φύδι του πρότεινε να γκρεμίσουν το πυργάκι κάποιου φίλου του, εκείνος όμως δεν ήθελε να κάνει τίποτα από αυτά και έτσι όλα τα ζωάκια έφυγαν, ώσπου ο Άλκης έμεινε μόνος.
Τότε ήταν που εμφανίστηκε το μικρό κουνελάκι, το οποίο σιωπηλά και ήρεμα πλησίασε το μικρό αγόρι, χωρίς να μιλά.
Το κουνελάκι άρχισε να ακούει τον Άλκη, όσο ΕΚΕΙΝΟΣ μιλούσε, φώναζε, έκλαιγε, ήθελε να γκρεμίσει το πυργάκι κάποιου φίλου και αφού το ξέσπασμα του τελείωσε, πρότεινε στο κουνελάκι να ξαναφτιάξουν το πυργάκι από την αρχή.
Το συγκεκριμένο είναι ένα εξαιρετικό βιβλίο αναγνώρισης των συναισθημάτων. Μέσα από αυτήν την κατά τα άλλα απλή ιστορία, το μικρό παιδί μαθαίνει την ενσυναίσθηση, την κατανόηση των "αρνητικών" συναισθημάτων, τα στάδια της θλίψης που πρέπει να περάσουμε για να φτάσουμε τέλος στην κάθαρση και την σημασία της "σιωπηλής" αγκαλιάς όταν είμαστε λυπημένοι.
Ένα σημαντικό κομμάτι που πρέπει να διδάξουμε στα παιδιά μας είναι η έκφραση όλων των συναισθημάτων.
Όπως θέλουμε να μας δείχνει το παιδί την χαρά του, όταν του συμβαίνει κάτι ευχάριστο, άλλο τόσο πρέπει να εκφράζεται και η λύπη, όταν συμβαίνει κάτι δυσάρεστο.
Πολλές φορές όταν για κάποιο λόγο το παιδί κλαίει, αυτόματα του λέμε "Μην κλαις", γιατί να μην κλάψει όμως?
πως θα φτάσει στην κάθαρση αν εμείς δεν του επιτρέπουμε να εκφραστεί?
Αφήστε τα παιδιά να ξεσπάσουν, γίνετε για αυτά το σιωπηλό κουνελάκι που μόνο θα ακούτε χωρίς να μιλάτε και τότε το παιδί σίγουρα θα βγει απαλλαγμένο από κάθε τι αρνητικό και θα μάθει ΠΑΝΤΑ να εκφράζει αυτό που νιώθει.
Εσείς έχετε κάποιο από αυτά τα βιβλία?
Όλοι οι ήρωες των ιστοριών είναι μικρά αγόρια, όπου ο καθένας μέσα σε λίγες σελίδες με μικρά κείμενα και πλούσια εικονογράφηση μας ξετυλίγει την δική του περιπέτεια.
Την μια ο Πέτρος που θέλει να γίνει μέγας εξερευνητής και μπλέκει με λογιών ζουζούνια, την άλλη ο Σπύρος που δύσκολα βρίσκει κάτι να του αρέσει αλλά και ο Ντίνος που έχει φανταστικό φίλο, ένα θεόρατο γαλάζιο τέρας.
Μέσα στις 15 αυτές ιστορίες παρουσιάζονται καταστάσεις με τις οποίες τα μικρά παιδιά έρχονται καθημερινά αντιμέτωπα, όπως είναι οι αδελφικές σχέσεις (που δεν είναι πάντα εύκολες), οι διάφορες φοβίες που γεννιούνται που και που αλλά και οι τρυφερές σχέσεις όπως αυτές με την μαμά, τον μπαμπά, τους φίλους.
Σίγουρα όσο θα διαβάζετε τις περιπέτειες των μικρών πρωταγωνιστών, θα βρείτε σημεία που θα ταυτίζονται με τον δικό σας μικρό πρωταγωνιστή όπως είναι οι σκανταλιές, τα παιχνίδια, τα πειράγματα.
Το δεύτερο βιβλίο που σας προτείνω είναι "Το κουνελάκι άκουγε" της Cori Doerrfeld και των εκδόσεων διόπτρα.
Ο πρωταγωνιστής της ιστορίας είναι ο μικρός Άλκης, ο οποίος απόφάσισε να φτιάξει με τα τουβλάκια του έναν πύργο...αυτός όμως γκρεμίστηκε και ο Άλκης στεναχωρήθηκε πολύ.
Τότε άρχισαν να εμφανίζονται με την σειρά διάφορα ζώα, προτείνωντάς του λύσεις για να νιώσει καλύτερα.
Η κότα του πρότεινε να το συζητήσουν, ο αρκούδος του πρότεινε να φωνάξουν, το φύδι του πρότεινε να γκρεμίσουν το πυργάκι κάποιου φίλου του, εκείνος όμως δεν ήθελε να κάνει τίποτα από αυτά και έτσι όλα τα ζωάκια έφυγαν, ώσπου ο Άλκης έμεινε μόνος.
Τότε ήταν που εμφανίστηκε το μικρό κουνελάκι, το οποίο σιωπηλά και ήρεμα πλησίασε το μικρό αγόρι, χωρίς να μιλά.
Το κουνελάκι άρχισε να ακούει τον Άλκη, όσο ΕΚΕΙΝΟΣ μιλούσε, φώναζε, έκλαιγε, ήθελε να γκρεμίσει το πυργάκι κάποιου φίλου και αφού το ξέσπασμα του τελείωσε, πρότεινε στο κουνελάκι να ξαναφτιάξουν το πυργάκι από την αρχή.
Το συγκεκριμένο είναι ένα εξαιρετικό βιβλίο αναγνώρισης των συναισθημάτων. Μέσα από αυτήν την κατά τα άλλα απλή ιστορία, το μικρό παιδί μαθαίνει την ενσυναίσθηση, την κατανόηση των "αρνητικών" συναισθημάτων, τα στάδια της θλίψης που πρέπει να περάσουμε για να φτάσουμε τέλος στην κάθαρση και την σημασία της "σιωπηλής" αγκαλιάς όταν είμαστε λυπημένοι.
Ένα σημαντικό κομμάτι που πρέπει να διδάξουμε στα παιδιά μας είναι η έκφραση όλων των συναισθημάτων.
Όπως θέλουμε να μας δείχνει το παιδί την χαρά του, όταν του συμβαίνει κάτι ευχάριστο, άλλο τόσο πρέπει να εκφράζεται και η λύπη, όταν συμβαίνει κάτι δυσάρεστο.
Πολλές φορές όταν για κάποιο λόγο το παιδί κλαίει, αυτόματα του λέμε "Μην κλαις", γιατί να μην κλάψει όμως?
πως θα φτάσει στην κάθαρση αν εμείς δεν του επιτρέπουμε να εκφραστεί?
Αφήστε τα παιδιά να ξεσπάσουν, γίνετε για αυτά το σιωπηλό κουνελάκι που μόνο θα ακούτε χωρίς να μιλάτε και τότε το παιδί σίγουρα θα βγει απαλλαγμένο από κάθε τι αρνητικό και θα μάθει ΠΑΝΤΑ να εκφράζει αυτό που νιώθει.
Εσείς έχετε κάποιο από αυτά τα βιβλία?
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου